Վերջին բանաստեղծություն

Քամին անցնում է

քեզնից դատարկ կեսգիշերի սրտիս միջով,

որտեղից դու քեզ տարար

առանց մի կաթիլդ խնայելու:

Էլի մի քնահարամ ագռավ կռռում է անձրևի մեջ.

ես, որ չգիտեմ թռչնի լեզուն,

հասկանում եմ այս ուշ ժամի սև բառերը նրա.

- Ինչո՞ւ քեզ տարար ինձնից`

սիրտս թողնելով դատարկ կեսգիշերին:

Քամին սառն է, ձմռան պես կտրող.

տա՞ք ես հագնվել,

կոճկե՞լ ես վերարկուդ,

շարֆդ կապե՞լ ես,

սիրուն լուսավորս:

Ո՞ւմ հետ ես այս ուշ ժամին,

քո մասին հոգ տանո՞ւմ է,

անհանգստանո՞ւմ է քեզ համար.

չմրսես հանկարծ ինձնից դատարկ օրերիդ մեջ:

Քամին է կտրում իմ մարմինը առանց քեզ.

չգիտեմ՝ ի՞մ սիրտն է, թե՞ ագռավի,

որ թաց ու սև մնացել է կեսգիշերին…

Իմ գարունը քեզ,

իմ ամառը քեզ,

իմ աշնան տաքն էլ քեզ.

հանկարծ չմնաս մենակ

ինձնից հոգնած օրերիդ մեջ:

Հուսիկ ԱՐԱ

Մեկնաբանություններ